لیسانس 4 ساله

سلام  شاید دیر بنظر بیاید، ناسلامتی ۱۵ سال گذشته است شاید هم هیچ وقت برای گفتن آن چیزی که هدیه ی زندگی به ما بود دیر نشده است دلیلی برای زیستن، دلیلی برای احساس کردن مانی، در آن روز بارانی روزهای ابرآلود، زمانی که روپوش فرم مامورین انتظام مدرسه را به تن داشت بچه های بسیار منضبط سر صف این روپوش را دریافت میکردند شاید من منضبط به اندازه ی کافی نبودم مرا کنار کشید و به سمت راهروی کتابخانه مدرسه رفتیم یکی از جاهایی که دریافت کلیدش برای من بسیار مهم بود در کنار بقیه ی کلید های زندگی در دسته کلید شلوغم گفت که خبر مهمی برایت دارم و فکر کنم خیلی خوشحال شوی به من گفت من و او مرحله ی اول تیزهوشان دبستان به راهنمایی را قبول شدیم صورت بی احساس مرا دید و گفت هیچ حسی نداری؟ از بابت قبولی شاید کمی، قطره ای خوشحال بودم ولی در کنارش صورت سی نفر دیگر را میدیدم که همان امتحان را پذیرفته نشدند مخصوصا دوست نزدیک من و مانی که اسمش را هم فراموش کردم یا دوست دیگرم سمیعی، چرا با فامیلی باید همدیگر را صدا میکردیم؟ که مادرش و مادرم بسیار به هم نزدیک بودند شاید از این ها کمی ناراحت بودم،  ولی واقعیت این است که در هر لحظه ای، امواج آینده را میبینم و میدانم که هر آمدنی، رفتنی دارد و میدانم این نیز بگذرد و شاید واقعیت این است که به خود ایمان نداشتم که مرحله ی دوم را نیز قبول شوم و شد همان طور که شد بخشی از زندگی و بزرگ شدن این است که شاخ انسان باید شکسته شود زمانی که پدر و مادر از دور در حال تشویق هستند و در صحنه، قد ما نیمی از قدی که انتظار داریم هم ظاهر نمیشود و از دور، از درون قلب میشنویم که اشکالی ندارد این نیز بگذرد چرا که چه فرقی است بین کسی که فکر میکند تلاش کرده با کسی که تلاش کرده است؟ لیسانس 4 ساله...

زمانی خواهد رسید که آنچه از ما به جا میماند  لحظه هایی است که با یکدیگر گذراندیم و دیگر هیچ گویی مسافرت زندگی شروع و پایانی نداشت و آنچه که بود، همواره نگاه ناظر ما به لحظه ی حال بود هیچ چیزی به جز آنچه شاهدش بودیم برایمان نخواهد ماند و چاقوی قضاوت، که سیاهی را از سفیدی جدا میکند همان فکر ما بود که در هر صحنه ای بودن و نبودن را انتخاب کرد و ایده ای را از چوبه ی درخت زندگی تراشید آنچه خواهد ماند خراش های ساخته شده بر آن اثر است خطوطی که در آن، سمفونی رنج انسان نهفته شده است ساخته ی آفریننده ای که تفکر کرد لیسانس 4 ساله...